Noli foras ire, in te ipsum redi: in interiore homine habitat veritas! - Augustinus
Bovenstaande uitspraak past erg goed in mijn adagium dat je zaken en verantwoordelijkheden daar moet laten waar ze horen. Dat toepassen is mijns inziens dan ook de kern van de "kunst van het leven". Daarmee hangen een aantal zaken samen, waaronder: de ultieme eenvoud achter complexiteit zoeken.
Ik bedoel het volgende: waarom hebben wij toch allemaal zo de neiging om zaken complexer te maken (en met name ook in woorden, waarvan akte) dan ze zijn, terwijl eenvoud vaak zo veel dichter bij de waarheid ligt? Is het onze eigen kern die wij niet onder ogen denken te willen zien uit angst dat we niets noemenswaardigs tegenkomen, is het een extrinsieke motivator (in de vorm van "de ander"), is het ons ego, dat in plaats van louter als beschermlaag te fungeren, zichzelf een belangrijker rol wil toebedelen? Of had Nelson Mandela gelijk met de woorden: "Our deepest fear is not that we are inadequate, our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It's our lightness, not our darkness that most frightens us."
Zoveel vragen en de antwoorden liggen zo dichtbij, maar zijn soms even uit zicht, niet grijpbaar, vergiftigd door angsten, verwachtingspatronen, manifestatiedrang, verlangen, onrust, drukte, disbalans dus. Mijn hart ligt bij de stoïcijnse mystiek....de balans in alles, ook in het Al.....wetende dat alles altijd in beweging is, verandert, verbonden, ritmisch is, resoneert, causaal is, mannelijk en vrouwelijk, allemaal uiteinden op een oneindige veelheid aan polariteiten waartussen je als mens moet zien te laveren.....lijkt complex, en toch is het een simpel streven: je kan het immers voelen, intuitief weten, als je bereid bent te luisteren naar en te vertrouwen op: de stilte in jezelf.
(en oeff, wat is dat soms verschrikkelijk lastig)
Breg
Posts
