slalom

vandaag hebben de weergoden een mooie afspiegeling gemaakt van het leven: slalom tussen regen, blauwe luchten, hagel, storm, sneeuw en zonnestralen........

en ik leun mee in de bochten: soms verdrietig, soms kalm, soms heftige slagen, soms briesend, soms verstild en soms hemels....... 

eigenlijk best fijn.

inzicht van de dag

Als je de voordeur openzet, is niets meer zeker

de voors

Voor iemand die streeft naar eenheid en eenvoud, en dat ook nog eens hardop roept, doe ik toch wel vreemde dingen. En, krijg daar, op niet al te subtiele wijze, de rekening nu voor gepresenteerd. Dus, na een stevig gesprek met mezelf heden morgen kan ik dan nu volmondig stellen:

Ik ben voor gezond en eenvoudig eten, ik ben voor het inperken van onnodige uitgaven, ik ben voor tevredenheid, ik ben voor doen, ik ben voor lief zijn voor mijn omgeving, ik ben voor twee maal per dag mediteren, ik ben voor boodschappen doen bij de Dirk vd Broek, ik ben voor rust & regelmaat, ik ben voor 2-3 liter water per dag drinken, ik ben voor zelfdiscipline, ik ben voor genezing van mijn huid, ik ben voor het stoppen met zeuren daarover, ik ben voor delen, ik ben voor een leeg huis gevuld met fijne mensen, ik ben voor nu, en ik ben nu voor stilte.

(geinspireerd door Standup Inspiration)

het vondelpark-moment

Vanmorgen weer eens een rondje door het Vondelpark gewandeld. Heerlijk doelloos, terwijl iedereen om me heen haast heeft, dat vind ik altijd fijne momenten.

Met mijn hoofd in wind en zon "de dingen" even laten passeren. Driekwart jaar geleden begon ik een emailconversatie met de woorden Alles is Liefde. Die drie woorden hebben mijn leven behoorlijk opgeschud, de implicaties leken zo groots, maar toch....in het park vanmorgen werd het ineens akelig simpel.....mensen zeggen mij zo vaak dat ze niets hebben met spiritualiteit, omdat ze het zo "zweverig" vinden of dat ze "dat soort dingen nou eenmaal niet voelen". Voor mij zit spiritualiteit in elk klein deeltje van dit universum en deze aarde, en de verbinding tussen al deze deeltjes is juist de liefde waar we allemaal zo naarstig naar op zoek lijken te zijn.
En vanmorgen, op het moment van dat besef, dat je er niet naar op zoek hoeft te gaan, maar dat alles liefde ís, leek het wel of de zon net iets feller ging schijnen, de vogels iets harder floten, het gras en de bomen werden groener en zelfs de haastige mensen leken hun vaart te minderen....en mijn hart maakte een heel klein sprongetje en vulde zich even met al dat moois.

luchtgevecht

luchtgevecht
Originally uploaded by BRRRReg

Mooi schouwspel tussen wolken en zon zomaar even betrapt vanuit de woonkamer. 

de drie dagen-regel van Abdul

Een van de beste regels die ik de afgelopen tijd heb gehoord is de "drie-dagen-regel" van Abdul. Deze luidt dat je iemand met wie je in onmin leeft, om wat voor reden dan ook, niet langer dan drie dagen mag negeren. Het is een Islamitische regel, en eerlijk gezegd....in het kader van zuivere communicatielijnen probeer ik er sinds kort naar te streven om deze toe te passen.

Het grote voordeel: aangezien we allemaal wellicht wel eens de neiging hebben om de gedachten van de ander in te vullen, aan te vullen, op te vullen met die van ons zelf, krijg je niet de gelegenheid om allerhande zelf-geconstrueerde (en de eerlijkheid gebiedt om te melden: vaak gefrustreerde of opportune) conclusies te trekken over het gedrag van de ander.

Met andere woorden: drie dagen boos blijven en je terugtrekken mag, maar daarna gaan de communicatiesluizen weer open en zorg je maar dat je er uit komt met die ander. 

Nog een voordeel: je wordt gedwongen om rechtstreeks te communiceren.

En misschien kom je dan samen tot de conclusie dat wellicht de soep niet zo heet gegeten had hoeven worden en in het meest negatieve geval, dat je zoveel van inzicht verschilt dat een gezamenlijk optrekken niet langer zin heeft; maar in ieder geval heb je dat inzicht dan wel gedeeld.... en dat lijkt me toch een belangrijke kernwaarde van communiceren: delen.

Dus ik dank Abdul voor dit wijze inzicht. Ik doe mijn best.

de kunst van het leven - deel I

Noli foras ire, in te ipsum redi: in interiore homine habitat veritas! - Augustinus

Bovenstaande uitspraak past erg goed in mijn adagium dat je zaken en verantwoordelijkheden daar moet laten waar ze horen. Dat toepassen is mijns inziens dan ook de kern van de "kunst van het leven". Daarmee hangen een aantal zaken samen, waaronder: de ultieme eenvoud achter complexiteit zoeken.

Ik bedoel het volgende: waarom hebben wij toch allemaal zo de neiging om zaken complexer te maken (en met name ook in woorden, waarvan akte) dan ze zijn, terwijl eenvoud vaak zo veel dichter bij de waarheid ligt? Is het onze eigen kern die wij niet onder ogen denken te willen zien uit angst dat we niets noemenswaardigs tegenkomen, is het een extrinsieke motivator (in de vorm van "de ander"), is het ons ego, dat in plaats van louter als beschermlaag te fungeren, zichzelf een belangrijker rol wil toebedelen? Of had Nelson Mandela gelijk met de woorden: "Our deepest fear is not that we are inadequate, our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It's our lightness, not our darkness that most frightens us."

Zoveel vragen en de antwoorden liggen zo dichtbij, maar zijn soms even uit zicht, niet grijpbaar, vergiftigd door angsten, verwachtingspatronen, manifestatiedrang, verlangen, onrust, drukte, disbalans dus. Mijn hart ligt bij de stoïcijnse mystiek....de balans in alles, ook in het Al.....wetende dat alles altijd in beweging is, verandert, verbonden, ritmisch is, resoneert, causaal is, mannelijk en vrouwelijk, allemaal uiteinden op een oneindige veelheid aan polariteiten waartussen je als mens moet zien te laveren.....lijkt complex, en toch is het een simpel streven: je kan het immers voelen, intuitief weten, als je bereid bent te luisteren naar en te vertrouwen op: de stilte in jezelf.

(en oeff, wat is dat soms verschrikkelijk lastig)

Breg

blogvrees

En dan is ineens dit totaal onbekende blog, waar ik nog niets mee had gedaan, gekoppeld aan een domeinnaam....en dan moet er ineens wat mee, gevoelsmatig. Heb mijn hele leven schrijven erg leuk gevonden, veelal korte sprookjes of columns, ingezonden brieven, stukjes bij mensen in de agenda (wat nogal uit de hand liep, zodat er geen afspraak meer bij kon, want ja...eens breedsprakig, altijd breedsprakig), en nu....... vind ik schrijven ineens vreemd, het is zo "out there" en dus niet nodig denk ik dan, maar zit ook op twitter, dus hoe tegenstrijdig is dat? Hoewel ik daar in ieder geval nog de illusie kan koesteren dat niet iedereen mee kan lezen, door een vinkje te zetten bij "my updates are protected". 

Ga er nog eens over nadenken... en ik wandel langzaam verder...in het oneindige woud der mogelijkheden.

Breg